Ondertussen alweer gewend

Hee allemaal!
Eindelijk weer een berichtje van mij! Ondertussen alweer gewend hier, Kampala is een hele leuke stad! In het weekend hebben we de stad een beetje verkend, en we hebben al een aantal middagjes door Kampala gelopen. Ik vind het echt leuk om hier rond te lopen, er is zoveel te doen op straat! Vooral 's avonds is het heel druk, gezellig druk! Overal lopen mensen rond, staan kraampjes met eten, kleren en allerlei kleine spulletjes, is muziek, en rijden matatu's rond. Matatu's zijn kleine busjes die door de stad rijden, wel heel handig! En er rijden er zoveel dat je nooit lang hoeft te wachten. Vooral bij het Old Taxi Parc staat het vol met matatu's (een deel hiervan zie je op de foto!), 's avonds is het leuk om daar te kijken, echt een kermissfeertje.
Behalve de matatu's zijn er ook nog de boda boda's, dit zijn brommer taxi's, maar ik vind ze doodeng! Ze rijden kris kras door het verkeer, vlak langs alle busjes, daar ga ik niet meer op zitten als het niet nodig is!
Afgelopen vrijdag zijn we met een hele grote groep Mzungu's (dat roept iedereen naar je, betekent blanken) gaan uiteten en daarna op stap gegaan in Club Rouge, was heel gezellig! Ik had die avond niet eens echt in de gaten dat ik in Uganda was, het uitgaan was net als in NL, leuke muziek, en met zo'n grote groep blanken (uit o.a. amerika, engeland, noorwegen, duitsland) was het net alsof ik weer even thuis was.
Ondertussen hebben we in ons huisje nu allemaal 2-persoonskamers, ik slaap samen met Renee. Wel fijn om de kamer niet meer met zoveel mensen te hoeven delen, al zitten we toch meestal in de woonkamer. In de tuin rond ons huisje loopt een aap, en niet zomaar een, eentje met blauwe ballen en een rode piemel! Ziet er echt niet uit! Hij is alleen niet zo lief als ie er uit ziet, hij is al n keer de woonkamer ingerend om een banaan te stelen die daar op een tafeltje lag, en ook ik heb mn banaan snel moeten afgeven voordat hij me aan zou vallen toen ik op weg naar het ziekenhuis met een banaan door de tuin liep.
Het weer hier is heel wisselvallig, het is momenteel regenseizoen, wat betekent dat het bijna elke dag wel een keer hard regent (nu ook, dus ik blijf nog lekker even achter de computer zitten!). Maar tussendoor is het ook wel heel mooi weer, altijd lekker warm en vaak wel een zonnetje. Lekker om buiten in de tuin te zitten op een vrije dag en hopen dat het weer niet te snel omslaat.
In het ziekenhuis gaat het nu ook al beter. De eerste week hebben we (Janneke en ik) vooral bij cardiologie meegelopen, maar daar was niet zoveel te doen. We stonden er maar een beetje bij te kijken en zoals ik al zei kregen we niet veel mee van wat er nou met een patient aan de hand was. Daarom zijn we 's middags een aantal keren bij de Casualties Interne gaan kijken, dat is een soort eerste hulp. Als je geluk hebt met de arts die aanwezig is, wordt er veel uitgelegd en is het heel interessant. Er komen vooral mensen met malaria en tuberculose, en vrijwel iedereen is HIV-besmet.
Vorige week ben ik ook op de Casualties Chirurgie gaan kijken. Daar werd meteen gevraagd of we wilden hechten, maar aangezien we dit nog nooit gedaan hadden zouden we eerst een keer kijken. De wond die gehecht moest worden was echter heel vies om te zien en van alle onhygienische materialen die gebruikt werden werd ik wel misselijk en mn benen begonnen te trillen, dus ben ik maar even naar buiten gelopen. Ze hebben maar niet meer gevraagd of we de volgende patient wilden hechten ;)
Vanaf maandag wilden we bij pulmonologie meelopen, maar ook op die afdeling viel het een beetje tegen. Er waren een stuk of 20 mensen die meeliepen met de Ward Round, waardoor het zo druk was dat je 3 bedden verderop stond. Na dinsdag een dagje vrijgenomen te hebben om wat van de stad te zien en lekker te winkelen hebben we woensdag daarom maar weer een andere afdeling geprobeerd, Neurologie.
Op de Neurologie-afdeling is alles beter geregeld, je leert er veel en er zijn interessante ziektebeelden. We hebben meegelopen met een Japanse arts, wat als voordeel had dat alles wat de patienten die geen Engels kunnen vertellen, door de studenten voor de arts vertaald moest worden. Daardoor kregen wij ook goed mee wat er met een patient aan de hand was. Voorlopig blijven we dus nog wel eventjes op neurologie!
Ik heb net ook de out-patient polikliniek van de afdeling Interne ondekt, dat lijkt me ook interessant om daar vaker mee te lopen en hopelijk zelf wat te kunnen doen. Maandag daar een arts proberen te vinden die ons een beetje wilt begeleiden.
Gisteren ben ik nog met Myrte en Emiel mee geweest naar de Labour ward, daar worden alle bevallingen begeleid, dat zijn er hier rond de 70 per dag!! Echt heel hectisch daar, alles gaat zo snel! Van de 3 bevallingen die ik gezien heb, werd er maar 1 echt begeleid, de andere 2 kindjes kwamen er in een keer, floeps, zomaar uit, 1 van die 2 zelfs op de gang omdat de moeder nog aan het wachten was op een bed in de kamer. Echt heel raar hoe dat hier gaat, de vrouwen moeten hier alles zelf doen, ze moeten hun eigen spullen meenemen (o.a. een zeiltje voor op het bed, mesjes om de navelstreng mee door te snijden, dekentjes voor het baby'tje, enz), er zijn geen mannen te bekennen, en veel steun van de zusters en artsen krijgen ze niet. Het was wel even heftig om in een kamer rond te lopen waar 6 vrouwen naast elkaar op een bed in hun eentje liggen te schreeuwen. En als de baby'tjes geboren zijn, moeten de moeders snel het bed af om plaats te maken voor de volgende vrouwen die op de gang liggen te wachten. Maar gek genoeg wen je heel snel aan de manier waarop alles gaat, de hygiene en de warboel hier in het ziekenhuis.
Morgen gaan we met zn 8-en een weekendje de bergen in. Emiel heeft hier voordat hij met zijn coschappen begon geholpen met een soort van vrijwilligersproject in een dorpje in de Rwenzori Mountains, en daar neemt hij ons nu mee naar toe. Heb er zin in! Heb hier nog niks anders gezien dan Kampala, dus ben wel benieuwd hoe de rest van het land is, schijnt heel mooi te zijn! Zal er na het weekend wat foto's van proberen op te zetten.
Ik zet nu alvast een paar foto's erop die ik heb gestolen van de sites van de andere studenten hier, heb mn camera nu namelijk niet bij me, volgende week meer!
Allemaal nog bedankt voor alle leuke smsjes en mailtjes enz. Jullie moeten trouwens wel naar mijn Nederlandse nummer (dat van mn moeder, staat in het vorige bericht) terug smsen, niet replyen naar t Ugandese nummer, dat is veel duurder!
Nou, ik ga weer stoppen, ga zo eventjes door de regen rennen om mn nieuwe doktersjas (op maat gemaakt en met mn naam erop genaaid, dat is lekker goedkoop hier) op te halen!
Tot snel allemaal! En ondanks dat dat uit dit verhaal niet echt blijkt en ik het prima naar mn zin heb, mis ik jullie wel!! Kus kus!