Een dagje Neurologie

Hee!
Hierbij t beloofde ziekenhuisverhaaltje! Ik loop nog steeds op de afdeling Neurologie en heb het daar erg naar mn zin! Nu ik al zo’n 5 weken meeloop en ik in de gaten krijg hoe alles werkt, de artsen en de patienten beter leer kennen en steeds meer zelf kan doen wordt het alleen maar leuker!

De meest voorkomende ziekte op de neurologie afdeling is meningitis, dit ontstaat hier meestal ten gevolge van HIV (90% op de afdeling is HIV-positief) en Tuberculose. In Nederland wordt meningitis als emergency beschouwd en behandeld, maar hier is dat absoluut niet zo. En aangezien niet alle patienten de onderzoeken kunnen betalen, of eerst nog aan geld moeten komen voordat de onderzoeken gedaan kunnen worden, gaat er hier nogal wat tijd overheen voordat er behandeld wordt. Er sterven dan ook behoorlijk wat mensen aan. Verder zijn er ook hier natuurlijk patienten met een hersenbloeding of herseninfarct, gisteren heb ik nog iemand met Parkinson onderzocht, er is een patient met een breuk in de wervelkolom, een patient met het Guillain-Barre syndroom, een aantal patienten waarbij Tuberculose in het ruggenmerg terecht is gekomen en voor uitvalsverschijnselen zorgt, en zo zijn er nog wel een aantal zeldzamere ziekten.
Er zijn 2 gescheiden zalen voor mannen en vrouwen, die elk dmv een halfhoge muur in 2en zijn gesplitst. Er liggen een aantal patienten op de gang, dit zijn degenen die aan de zuurstof zitten of verdacht worden van TB of een andere besmettelijke ziekte. Verder liggen er nog een aantal patienten met wat meer geld alleen of met 2en in de private rooms. In totaal liggen er denk ik gemiddeld zo’n 50 patienten op de neurologie afdeling.

De dagen op de afdeling beginnen rond een uur of 8 met een aantal procedures zoals bloed afnemen, alle dingen die de vorige dag zijn blijven liggen en er wordt even snel gekeken hoe iedereen de nacht doorgekomen is (‘s nachts zijn er geen artsen aanwezig, alleen een zuster).
Daarna begint rond 9 uur - half 10 de Ward Round, dan worden alle patienten langsgegaan, kort onderzocht, onderzoeken (CT-scan, bloedonderzoek enz.) aangevraagd, behandelingen ingesteld of gecontinueerd en dat soort dingen. De Ward Round duurt afhankelijk van de patienten en vooral afhankelijk van welke arts het doet tot lunchtijd of tot soms wel 8 uur ’s avonds. Als de Japanse arts meeloopt op de ronde duurt het altijd wel even, hij doet alles heel uitgebreid, maar de afgelopen weken was hij in het noorden van Uganda voor een project dus deed dr. Machimoto, de Intern, al het werk. Hij werd daarbij dan geholpen door Duncan, de pre-intern, maar die is nu klaar op neurologie. Soms komt een SHO (iemand die aan het specialiseren is) nog even helpen, en af en toe komt er nog eens een andere arts de moeilijke gevallen bekijken. Verder zijn er dan nog 7 studenten die af en toe meelopen, maar die komen zo’n beetje wanneer ze tijd en zin hebben om te komen, iedereen komt en gaat hier maar wanneer ie wil.
Als de ronde is afgelopen worden alle procedures gedaan. Er wordt bij veel patienten bloed afgenomen, sommigen krijgen een NG (nasogastric)-tube om voeding binnen te krijgen, anderen hebben een infuus nodig, en elke dag zijn er ook wel een aantal patienten voor een lumbaal punctie waarbij cerebrospinale vloeistof wordt afgenomen voor onderzoek, meestal om (het type) meningitis te diagnosticeren.
Ik heb nu 5 keer een lumbaalpunctie geprobeerd, de 5e keer eindelijk succesvol! Wel echt gaaf dat je dat hier mag doen, in NL mag dat volgens mij niet snel, al kan er niet heel veel mis gaan. Het is wel een vervelend onderzoek voor de patienten, er wordt geen verdoving gegeven en ze gebruiken, bij gebrek aan beter, de verkeerde naalden, die er heel wat moeilijker ingaan en pijnlijker zijn.
Verder heb ik al heel wat keren bloed afgenomen, wat overigens best moeilijk is bij zwarte mensen, bij blanken zijn de venen veel beter zichtbaar. Verder heb ik nu 2 keer een NG-tube ingebracht, en een aantal blaaskatheters. Wel leuk om al die dingen te doen, dan heb je ook het gevoel dat je jezelf een beetje nuttig maakt, is beter dan meelopen op de ronde. Al zal ik de komende weken weer meer op de ronde mee moeten lopen omdat Duncan nu weg is. Als de ronde nog bezig was, deed ik vaak met hem al een aantal procedures, maar nu is er niemand meer om me er bij te helpen, wel jammer, al kan ik nu ook wel een aantal dingen alleen.
In het begin vond ik het wel eng om de procedures te doen, de manier waarop hier met naalden wordt omgegaan is niet heel veilig. Gebruikte naalden worden vaak eerst op het bed gelegd, zonder beschermhoesje soms, en sommige artsen prikken de naalden zolang gewoon even in de onderzoeksbank! Daarna moet je met de gebruikte naalden de hele afdeling over om een naaldcontainer te vinden, die meestal (zoals op de foto) veel te vol is. Het verbaast me dat ik nog niemand van de artsen heb gesproken die al eens een prikaccident gehad heeft. Ook ontploft er wel eens een buisje met bloed als er teveel bloed en lucht in een niet-vacuum buisje wordt gespoten, is mij ook al een keer gebeurd.
Naast de procedures moeten er nog nieuwe patienten onderzocht worden en moet er een uitgebreide anamnese afgenomen worden. Dit wordt meestal door de studenten gedaan, en als de familieleden van een nieuwe patient Engels kunnen, doe ik dit ook wel eens. Dit gebeurt veel uitgebreider dan tijdens de Ward Round, en het is leuk om de anamnese en het lichamelijk onderzoek helemaal zelf te doen en daarna te bedenken wat er mis zou kunnen zijn en verder onderzoek voor te stellen.
Als ook de nieuwe patienten gezien zijn, is de dag meestal zo rond 7 uur afgelopen. Eigenlijk moet er bij die patienten meestal ook nog bloed afgenomen worden en verder onderzoek gedaan worden, maar omdat het lab al om 3 uur sluit, wordt dit meestal tot de volgende ochtend bewaard. Al met al zijn het toch lange dagen, voor mij nog niet eens, omdat ik altijd later kan komen of eerder weg kan gaan, maar vooral voor de Interns hier is het best zwaar, elke dag bijna 12 uur werken, 7 dagen per week!
De dagen zijn vooral zo lang omdat alles hier zo inefficiënt als maar zijn kan gebeurt. Vooral de procedures zouden zoveel sneller kunnen, maar voordat je ook maar iets kunt doen ben je al een half uur kwijt met het zoeken naar de goede materialen. Eerst zijn de handschoenen op, daarna zijn de sleutels van het hok waar de watten liggen kwijt, daarna is de vloeistof om te desinfecteren die je van te voren al gepakt had alweer door iemand anders meegenomen. Ook zijn er bijna nooit de goede naalden aanwezig, en wordt er bloed afgenomen met naalden die bedoeld zijn voor intramusculaire injecties, wat op zich bij bloed afnemen nog niet zo’n probleem is, maar die niet bruikbaar zijn bij het opzuigen van vloeistof en daarna injecteren in bijv. een blaaskatheter, heel handig allemaal... De buisjes voor bloedonderzoek met anti-coagulans, NG-tubes en een aantal andere materialen moeten bovendien eerst door de patienten zelf gehaald worden, of in het lab in het ziekenhuis, of in een pharmacy in de buurt, dus daar gaat ook nogal wat tijd overheen, zeker als het al laat is, en niet alle pharmacys meer open zijn. Ook moeten veel familieleden met weinig geld eerst nog overtuigd worden dat bepaalde onderzoeken dringend nodig zijn, dat duurt ook altijd wel even. Al met al zou alles dus veel sneller kunnen als het wat beter geregeld zou zijn, wat wel frustrerend is omdat dit vaak ten koste gaat van de patienten.

Ben benieuwd wat jullie er over denken, hoe het op jullie over komt. De eerste weken schrok ik er wel van hoe het er hier aan toe gaat, maar zoals ik eerder al zei is het gek hoe snel je aan de manier van doen hier went. Zal nog wel even wennen zijn terug in NL. Nou, nu hebben jullie iig een beetje een beeld van hoe mijn dagen er in het ziekenhuis uit zien! Dikke kus en tot over 3 weken alweer!